Τροιζηνία
Φωτογραφία του 1957 με τη χαρακτηριστική βάρκα, που μετέφερε τους κατοίκους στο δρομολόγιο Γαλατά - Πόρου. Στο βάθος διακρίνεται ο Γαλατάς του 1957
Σταθμός καταλυτικής σημασίας στη διοικητική ιστορία της Τροιζηνίας υπήρξε το 1925, οπότε η επαρχία αποσπάστηκε από το νομό Αργολίδος και Κορινθίας και ενσωματώθηκε στο νομό Αττικής και Βοιωτίας.
Επρόκειτο για μια αλλαγή που εδραζόταν σε ιστορική βάση και ως ένα μεγάλο βαθμό αποτελούσε πλέον καρπό μιας κοινής διαπίστωσης – ότι δηλαδή η περιοχή, για γεωμορφολογικούς κυρίως λόγους, ήταν συγκοινωνιακά, εμπορικά αλλά και διοικητικά σχεδόν αποκομμένη από την υπόλοιπη Αργολίδα. Αντίθετα, με τη διαρκή ανάπτυξη της επιβατικής και εμπορικής ακτοπλοΐας στον ευρύτερο χώρο του Σαρωνικού, ενίσχυε τους δεσμούς της με τον Πειραιά (τον κύριο προορισμό και των ευπαθών αγροτικών προϊόντων της περιοχής) και την πρωτεύουσα, γεγονός που έπρεπε τώρα να αποτυπωθεί και σε διοικητικό επίπεδο.
Η πιο πάνω επιχειρηματολογία αποτέλεσε τη δικαιολογητική βάση της αλλαγής του 1925, μιας αλλαγής που –πάντως– είχε ευρύτερες και πιο σύνθετες αιτίες, αναγόμενες στην πραγματικότητα μιας εποχής με ραγδαίες και ανεξέλεγκτες πληθυσμιακές ανακατατάξεις στην περιοχή της Αττικής (έλευση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, αναδιάταξη δήμων και κοινοτήτων κ.λπ.) και εφήμερες πολιτικές-εκλογικές σκοπιμότητες.
Στην όλη χαοτική αυτή ατμόσφαιρα είχε προστεθεί –από το 1923– και η θεσμοθέτηση αιρετών οργάνων στο χώρο της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης (ΦΕΚ 122 Α΄/10 Μαΐου 1923), μια θεσμοθέτηση που δυστυχώς «έμεινε στα χαρτιά» και δεν υλοποιήθηκε ποτέ με την έκδοση εκτελεστικού διατάγματος.
Κατά τα μεσοπολεμικά χρόνια που ακολούθησαν, συντελέστηκαν αρκετές εσωτερικές αναδιατάξεις στην Τροιζηνία, η διοικητική σημασία της οποίας –στα πλαίσια του σχήματος του νομού Αττικής και Βοιωτίας– υπήρξε μάλλον υποβαθμισμένη, ιδίως μετά τη συγκρότηση του σχήματος της «Διοικήσεως Πρωτευούσης» το 1936 (ΦΕΚ 379 Α΄/ 31 Αυγούστου 1936).
Το 1943, μετά την ίδρυση του νομού Βοιωτίας, η περιοχή παρέμεινε στο πλαίσιο του Νομού Αττικής και το 1964-72 ενσωματώθηκε στο εφήμερο διοικητικό σχήμα του Νομού Πειραιώς (ΦΕΚ 185 Α΄/30 Οκτωβρίου 1964 και ΦΕΚ 66 Α΄/ 5 Μαΐου 1972).
Από την εποχή αυτή τέθηκε σε εφαρμογή το συγκεντρωτικό σύστημα των νομαρχιακών διαμερισμάτων (Αθηνών, Πειραιώς [όπου και η Τροιζηνία], Δυτικής Αττικής, και Ανατολικής Αττικής), τα οποία το 1986 μετατράπηκαν σε ιδιαίτερες Νομαρχίες (ΦΕΚ Α΄/11 Ιουνίου 1986).
Τον ίδιο χρόνο καθιερώθηκαν ρυθμίσεις ενίσχυσης του θεσμού της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης (Νόμος 1622) και το 1994 καθιερώθηκε το αιρετό των σχετικών οργάνων (Νόμος 2218). Τέλος, το 1998 εγκαθιδρύθηκε με το «Σχέδιο Καποδίστριας» ο Δήμος Τροιζήνας και τo Μάιο του 2010 με το Νόμο "Καλλικράτη", ν. 3852/2010 (ΦΕΚ 87 Α΄), ενώθηκαν με τα Μέθανα σε ένα Δήμο.
Μέθανα
Γύρω στο 1870, ιδρύεται η Λουτρόπολη των Μεθάνων και ταυτόχρονα αρχίζει η οργανωμένη χρήση των Πηγών για Ιαματικούς σκοπούς με τη χρήση των θειούχων αλιπηγών των Αγίων Αναργύρων. Στις αρχές οι λουόμενοι επισκέπτες προσέρχονταν εντός των λάκκων στους οποίους έτρεχε απ' ευθείας από τις πηγές ιαματικό νερό. Μετά από μερικά χρόνια κατασκευάστηκαν και διαρρυθμίστηκαν δώδεκα μεμονωμένες μικρές δεξαμενές και δυο κοινές μεγάλες (λούμπες).
Η συστηματική εκμετάλλευση των χλωρονατριούχων πηγών του Αγίου Νικολάου άρχισε το έτος 1904, με την κατασκευή κτιρίου.
Για τη χρήση των θερμών θειούχων λουτρών κατασκευάσθηκαν το 1906 δυο κτίρια με δέκα μαρμάρινους λουτήρες το καθένα. Τα κτίρια αυτά βρίσκονται αντίστοιχα δίπλα στο σημερινό κτίριο των "φυσικών λουτρών" και στην πηγή Παπαματθαίου, που σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο " Αι Πηγαί".
Το 1912 κατασκευάστηκε το πρώτον υδροθεραπευτήριο του Αγίου Νικολάου με 16 λουτήρες. Στο Υδροθεραπευτήριο αυτό έγινε ριζική ανακαίνιση και επέκταση σύμφωνα με το πρόγραμμα ανασυγκρότησης, χρηματοδοτούμενο από το σχέδιο "Μάρσαλ".
Στους σεισμούς του 1922 τα νερά των πηγών εξαφανίσθηκαν, προσωρινά και μετά από ένα ημίωρο επανήλθε κανονικά η ροή τους. Μετά το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων κατά 1-2 βαθμούς.
Το έτος 1930 ανεγέρθη το υδροθεραπευτήριο των θειούχων πηγών του Δημοσίου με 40 μαρμάρινους λουτήρες και τέλος το 1936 ανεγέρθη το υδροθεραπευτήριον "Αι Πηγαί" του Διαμαντόπουλου με 22 μαρμάρινους λουτήρες.
Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου 1920-1940 τα Μέθανα ως Χερσόνησος και τα Λουτρά ως πόλη, γνώρισαν σημαντική ανάπτυξη.
Μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πόλεμου η ανάπτυξη άρχισε σιγά- σιγά να αλλάζει την όψη των Μεθάνων. Αυξήθηκαν τα τουριστικά καταλύματα, κατασκευάστηκαν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι και έγινε η σύνδεση με πλοίο των Μεθάνων με τον Πειραιά.
Ο πληθυσμός όλης της χερσονήσου των Μεθάνων από 2.413 το 1961, έπεσε στους 2.233 το 1971. Σήμερα, ο πληθυσμός της Χερσονήσου των Μεθάνων ανέρχεται σε 2.300 κατοίκους (απογραφή 2001) με τον τουρισμό και τη γεωργία να παραμένουν οι κύριες οικονομικές δραστηριότητες των δημοτών της χερσονήσου.
Τα Μέθανα το1998 με το "Σχέδιο Καποδίστριας" έγιναν ένας Δήμος για πρώτη φορά μετά το 1912 και τo Μάιο του 2010 με το Νόμο "Καλλικράτη", ν. 3852/2010 (ΦΕΚ 87 Α΄), ενώθηκαν με το Γαλατά και την υπόλοιπη Τροιζηνία σε ένα Δήμο.